Bewonderenswaardig hoe hij telkens zijn grenzen verlegde over welke kwaliteit van leven nog voldoende zou zijn om zo lang mogelijk op deze aardkloot te blijven. Wat een wils- en levenskracht moet je bezitten….
Maandagavond heb ik één (of een paar) borrels genomen en in stilte herinneringen opgehaald.
Tjeerd ken ik sinds de lagere school, waar we gezien het grote leeftijdsverschil van bijna 3 jaar, natuurlijk geen oog voor elkaar hadden. Later ben ik Tjeerd regelmatig tegengekomen op diverse plekken en gelegenheden. Ik bezocht de Westwing waar hij voorzitter was, maar ook op verjaardagen liepen we elkaar tegen het lijf. Op een van deze verjaardagen heb ik Tjeerd gepolst of hij interesse had om het bestuur van VEV'67 te versterken. De aanleiding hiervoor lag in het feit dat hij tijdens de bestuursperikelen van 2017 erg begaan was met de persoonlijke kant. Ik zat met Astrid op een terras in Leek en hij fietste zo het terras op en zei: "ik hoorde dat het niet zo soepel verloopt bij VEV, maar hoe is het met jou?" Ik was direct onder de indruk van zijn welgemeende, warme belangstelling.
Tjeerd kwam inderdaad het bestuur versterken dat naast ondergetekende uit Bert Blom bestond. Het 3-koppig bestuur was wellicht qua aantal niet het grootste maar was hierdoor wel in staat meters maken. Als je één medestander in het hoofdbestuur vond had je al een meerderheid.
Met name Bert en ik maakten hier gretig gebruik van, waarbij Tjeerd vaak de persoon was die we consulteerden en probeerden te overtuigen van het nut en gelijk van onze voorstellen.
In april van dit stuurde Tjeerd nog een fotootje van ons drieën die gemaakt is tijdens zijn eerste ziekteperiode. Het fotootje werd vergezeld door de volgende tekst: Het supertrio. Tijdens dit uitje in 2018 heb ik Tjeerd en Bert verteld dat ik ontzettend trots en blij ben dat ik onderdeel mocht uitmaken van een team waarbij ik de teamleden 100% vertrouw. Bij zo'n ziekte haken de meeste mensen af voor een vrijwilligersfunctie. Tjeerd is gelukkig altijd onderdeel gebleven van het bestuur waar hij zo lang mogelijk een actieve bijdrage heeft geleverd aan het welzijn van de club. Niet alleen voor de selectieteams maar inzet voor alle leden van VEV'67. Mooi om te zien hoe Tjeerd de afgelopen jaren is getransformeerd van een toeschouwer naar een echte VEV'er. Ik wil jullie meegeven dat hij de belangstelling en de warmte die hem ten deel zijn gekomen vanuit onze vereniging zeer goed hebben gedaan: "wat een mooie plek om eem noar toe te goan".
Ik herinner me de keer dat we na een etentje van VEV nog een "laatste" drankje namen in een plaatselijk bruin café. Gezelligheid kent geen tijd en moeders de vrouw had om 2 uur 's nachts reeds 2 bestuursleden geappt of ze Tjeerd nog hadden gezien. 's Morgens om half tien kom ik de kantine binnen waar ik Tjeerd en Margriet gezamenlijk bardienst zie draaien. Ik was natuurlijk al lang geïnformeerd door Bert dat ie een appje had ontvangen en kon het niet nalaten om bij Margriet te laten blijken dat ik opgelucht was dat Tjeerd weer terecht was. Ik zie beide gezichten nog voor me; Margriet enigszins gepikeerd en Tjeerd met een grote ondeugende glimlach....
Of de keer dat we een kwartier later dan afgesproken in de bestuurskamer van de thuisspelende vereniging binnenkomen. Tjeerd met bemodderde schoenen en de aanwezige bestuursleden meedeelt dat ie eerst nog iets anders af moest maken. Vlaggen bij de O15-3 was natuurlijk minstens zo belangrijk.
Ook memorabel is dat we gezamenlijk de bekerwedstrijd tegen vv Roden per fiets bezochten, waarbij Tjeerd de hele reis, wedstrijd en 3e helft een rugzak droeg. Tjeerd en ik hadden afgesproken dat we na de wedstrijd nog een hapje zouden eten. Samen met een aantal toeschouwers belanden we op een bepaald moment in de plaatselijke Chinees. Waarbij Tjeerd de rugzak uitpakt en tot veler verrassing een blender tevoorschijn tovert. Deze was nodig om het voedsel te malen zodat hij met ons mee kon eten....
Tjeerd was een mooi mens!
Emo de Vries
Tjeerd Meulenbelt 10 november 1969 - 25 oktober 2021
