De spelers van dit team laten zich het beste vergelijken met de allernieuwste iPhone. Technisch verfijnd, kwalitatief uitmuntend en voor het oog een lust om te zien. De harde kern van dit team bestaat uit echte VEV-ers, bij wie het geel-zwarte bloed al decennialang door de aderen stroomt. Jongens die gekneed, gevormd en gehard zijn door trainers als Jaap Visser en Johan Pitstra. Jongens die het niet in hun hoofd haalden om af te zeggen om een weekendje weg, een jarige oma, een braderie in Roden of het ophalen van een nieuwe puppy met de vriendin. Kinderen van Nienoord, die man zijn geworden op Oostindie. Vaders. Arbeiders. Leeksters.
Kees Pranger bijvoorbeeld. Kind van de club. Topscorer allertijden en nog steeds bloedfanatiek. Het meest fit van iedereen ook. Doelgerichte dribbelkoning. Je kunt hem altijd brengen en er gebeurt wat. Hij is onze eigen Wout. Onbegrijpelijk dat de trainer van het eerste hem wekelijks negentig minuten op de bank houdt. Joost Blom is ook zo’n sterkhouder. Robuust en elegant tegelijk. Founding Father van het Tikkie Takkie, maar meedogenloos als de wedstrijd daar om vraagt. Gouden linker ook, waarmee hij de bal nog steeds van veertig meter op je stropdas legt. Die veelzijdigheid zie je in het gehele team terug. Mike Romer slaat de ene week de meest onmogelijke ballen uit het doel en een week later geeft hij weer die splijtende steekpass richting de voorwaartsen. Paul Mittendorf met zijn longen van een paard. Paul is ook één van de weinige spelers in het team die een schaar kan uitvoeren zonder iets af te scheuren. Nog steeds een groot talent. Niet alleen op het veld slaat dit team vaak zijn slag, ook op de transfermarkt is men erg succesvol. Via diverse lijntjes is men er al diverse malen in geslaagd om de beschikbare pareltjes aan zich te binden en zo de concurrentie te slim af te zijn. Martijn Bouwman is zo’n speler. Heeft een trukendoos waar Hans Klok nog jaloers op is. Medespelers en tegenstanders staan soms met open mond te kijken naar wat hij allemaal tevoorschijn tovert. Bart is het cement van het team. De lijm tussen de aanval en de verdediging en de lijm tussen de linkerflank en de rechterflank. De Johan Remkes van het team. Kersverse aanwinsten Jaap en Ido, die zich moeiteloos hebben aangepast aan het hoge niveau van het team. Een warm bed is het waar ze in terecht zijn gekomen. En ondanks al deze toppers hebben we het qua personele bezetting weleens benauwd gekregen.
Gelukkig kunnen we sinds kort een beroep doen op onze eigen jeugdopleiding; VEV’67 35+1. Jonge gasten van een jaar of 35, 36 die hun onervarenheid in het 35+ voetbal compenseren met een gezonde dosis energie, beleving en leergierigheid. Jongens, wiens droom uitkwam toen ze eenmaal in de kleedkamer zaten bij al die voetbal coryfeeën. Aandoenlijk om te zien. Ze mochten deel uitmaken van het vlaggenschip van de vereniging. Wat een team. Een bont gezelschap. En dit alles onder toeziend oog en bezielende begeleiding van Gerwin Kramer. De meestertacticus. Gerwin weet dat hij jongens als Gossé Dijkema, Hillebrand Brandsma en Jacob Dijkstra niet hoeft te vertellen wanneer ze moeten kantelen, wanneer ze moeten knijpen, wanneer ze moeten inzakken of wanneer er even een bal richting veld 4 geramd moet worden. Gerwin voelt dit feilloos aan. De Strateeg alias “Het Orakel van Oostindie”.
Op vrijdag 2 december zou het weer gebeuren. Terwijl het overgrote deel van Leek zich had teruggetrokken in hun woningen om zo de kou te ontlopen, togen de strijders van Kramer richting het sportpark. Wie zou hen van de titel houden? Roden en Nieuw Roden in ieder geval niet. Zij verkozen een avond op de bank onder een kleedje met de vrouw en samen proberen te ontmaskeren welke BN-er in het pak van de krokodil of de zebra zit, boven het mooiste spelletje van de wereld. ONR, onder aanvoering van VEV-icoon Erwin Meijer, weigerde bij voorbaat de handdoek in de ring te gooien. Noem het dapper. Noem het naïef. Desalniettemin stapten zij op de fiets richting Leek om te kijken of zij roet in het eten konden gooien. Tevergeefs. Met twee nederlagen in de zak konden zij weer op de fiets stappen richting Roden.
En wat kon de eigen jeugdafdeling? In voorgaande confrontaties liepen ze tweemaal in het vlijmscherpe mes van de aanstaande kampioen en tweemaal werd het een zakelijke 0-0. Ondanks een groot veldoverwicht slaagden de youngsters er niet in om de muur van Kramer te doorbreken. Er stond een goede organisatie en anders was er keeper Jasper die met katachtige reflexen en dito reddingen een sta-in-de-weg bleek. Ook deze keer werd er niet gescoord. Na het laatste fluitsignaal werden de handen geschud. De fictieve bloemen werden dankbaar in ontvangst genomen en de aanwezige bestuursleden zagen dat het goed was. In de kantine werd het feest vrolijk doorgezet en het gerstenat vloeide rijkelijk. Ook de schalen bruin fruit vonden gretig aftrek onder de aanwezige bezoekers. Op de achtergrond was één of andere wedstrijd bezig van één of ander corrupt toernooi. Twee landen die graag het voorbeeld van VEV’67 35+3 wilden volgen door ook kampioen te worden.
Maar kampioen word je niet, kampioen ben je.
